දිසි විදැසි

ඔබ ජීවිතයේ එක් කොටසක් පමණක් නොව මුළු ජීවිතයම තේරුම් ගත යුතුය. ඔබ කියවිය යුත්තේ එබැවිනි, ඔබ අහස දෙස බැලිය යුත්තේ එබැවිනි, ඔබ ගායනා කළ යුත්තේ නටමින්, කවි ලිවිය යුත්තේ දුක් විඳිමින්, තේරුම් ගත යුත්තේ ඒ සියල්ල සඳහා ය. —KRISHNAMURTI

ඔබ හිටියේ කවියක දොරකඩ ගාව අපි හමු වුනේ දෙසිතක ඉනි වැට ගාව දෙපසින් ඇදෙන තිර රෙදි කරලිය ගාව එක්වනු දකින අය අවමයි හැමදාම සිතට සවිය නැතිනම් සිත සනසන්නම් ගතට සුවය නැතිනම් ඔබ ලග ඉන්නම් අදුරට බය නොවන් ආලෝකය වෙන්නම් ඔබට එපාවුන දවසක මම යන්නම් මා කට සැර වැඩිමනම් මී පැනි කන්නම් මා සිත ගොරෝසුද දෙදොහක් සිල් ගන්නම් රලු වැඩි මගෙ අතින් ඔබෙ අත නොරිදන්නම් ඔබේ දෑස් දෙස එක වර නොබලන්නම්

එදත් අදත් සිහිනයක් වගේ ඔබත් මමත් හමුවෙලද බවේ සිතත් ගතත් ඔබ ලගයි මගේ නැවුම් සුවද දැනෙනවද නගේ මල් පෙති ඔබේ පිපෙනව හැම හිමිදිරියේ බඹරුන් රොන් සොයා එනවා හිටි හැටියේ කම්මුල් පිස හමන සුවදින් සුමිහිරියේ මන් විතරක් සැනසෙන්නද මතු දිනයේ ගෙයි පඩි නගින විට මම එතනයි සිටියේ ගෙට ගොඩ වන විටක දොර මුල්ලේ සිටියේ සයනෙහි ඔබ හිදී මම වියලෙහි සිටියේ උඩු හිත ඔබෙයි මම ඔබෙ යටි සිතෙ සිටියේ ඔබ බුදු මැදුර ලග නෙත් දෙක පියාගෙන මම ඔබෙ දකුනු පස හිද නෙත් අයාගෙන මුමුනන දෙතොල් ලග ඇස් දෙක තියාගෙන හොරහින් ඔබ බැලුවා සිනහව පුරෝගෙන